I
                                              Entre o pó de algum
atalho,      
                                                leva o pobre, na
sacola,
                                                  alguns tostões,
réstia de alho,
                                                     pão, chouriço que o consola.
                                                 II
                                            Segue em frente, e, já cansado,
                                              num outro atalho vai indo,
                                                suarento, empoeirado,
                                                  não vai triste, até sorrindo. 
                                                 III
                                            O
pobre, de tanto andar,
                                              tem muitos calos
nos pés.
                                               
Ter sapatos? Nem pensar!
                                                  
Sempre em frente, lés a lés.
                                               IV
                                            Era noite, adormeceu,
                                             
de madrugada acordou,
                                               
-seu destino Deus o deu-
                                                  mãos aos céus, tanto rezou. 
                                              V  
                                            Na
estrada outra aldeia,
                                              bate
na porta, em portas,
                                               -assim
o pobre granjeia-
                                                 para
só,  em horas mortas.
      Janeiro/2014            ------------------------------     José Pais de Moura Simões                                   
Nenhum comentário:
Postar um comentário